Les ravins
Mais s’il est possible! votre compagnie
– À qui appartiennent ces os de l’autre côté de la rive?
– À un homme-chien donateur, repondit Sphinx l’entre-deux-mers
et de côté Éros, ce fumeur enragé
a laissé tomber avec fureur sa cendre requiem.
(La Parfumerie Pascale, 1998)
Οι χαράδρες
Αν είναι δυνατόν! η συντροφιά σας
–Αυτά τα οστά πέρα στην όχθη τίνος να ‘ναι;
–Ανθρώπου σκύλου χαριστή, είπεν η Σφίγγα η διθάλαττη
και δίπλα ο έρωτας ο μανιώδης καπνιστής
άφησε να πέσει με θυμό η κάφτρα του η επιμνημόσυνη
(Το Αναστάσιμο Μυροπωλείο, 1998)
Mantis religiosa
Voilà Socrate voyageur du XXe siècle
Le citronnier tout joyeux
produit des mandarines.
(La Parfumerie Pascale, 1998)
Mantis religiosa
Σωκράτης ταξιδιώτης του εικοστού.
Η λεμονιά απ΄ τη χαρά της
κάνει μανταρίνια
La dialectique des champs
Les oiseaux déchirent la douleur horizontalement.
Toi, dragon caché des rafales de vent
de la route de terre triste Évangeliste sillonné
est-ce que tu partages les orbits des hymnographes
le doux ouvrage à l’aiguille du désespoir
ainsi que l’oubli brode les sans-port du monde
si la pluie devint clocher
on va m’enterrer le cœur gravé sur bois
et toutes les memoires-gluaux de l’oubli
Η διαλεκτική των αγρών
Τα πουλιά σχίζουν τον πόνο οριζόντια.
Κρυμμένο χαμοδράκι της ανεμικής
του χωματόδρομου θλιμμένε Ευαγγελιστή χαρακωμένε
μή και μοιράζεις τα αντίψυχα των υμνογράφων
την ελαφρά χειροτεχνία της απόγνωσης
καθώς κεντά η λησμονιά τ’ αλίμενα του κόσμου,
αν έγινε η βροχή καμπαναριό
με την καρδιά ξυλόγλυπτη θα μπω στο χώμα
κι όλες οι μνήμες ξόβεργες της λήθης
L’arrivée d’Heraclite au pays bleu foncé
Héraclite devant les portes du Paradis
égal au stalactite quêteur
ce dévoué de l’Univers en s’effeuillant
voilà un saint-exclamation:
-Qu’est-ce que l’amour, je vous demande
-Un chien osseux léchant du sang
et le vieillard l’introduisit au Temple Sacré
pour qu’il accroche aux saules ses poèmes-commémorations
Ο ερχομός του Ηράκλειτου στη βαθυκύανο χώρα
Ο Ηράκλειτος στις πύλες του Παράδεισου
όμοιος σταλακτίτης ο ερανικός
ο φιλοδέσποτος του Σύμπαντος φυλλορροώντας
ιδού ένας άγιος-επιφώνημα:
–Τί είναι η αγάπη, σας ρωτώ
–Κύων στηλίτης αίματα λείχων
κι ο γέροντας τον πέρασε στον Ιερό Ναό
να αναρτήσει στις ιτιές μνημόσυνα τα ποιήματά του
Résonateur
Au cimetière de Malvasia
les morts sont incapables d’atteindre la veillesse.
Leur quartier, c’est une foire demi-choeur
leur univers féminisant et gravite sur lui-même
un conservatoire qui rampe sur les triolets de la mémoire
ou de nouveau assoiffés de chat perché
tout autour les pins mendiants
et les vivants
visant le rêve, les pommes de pin aux mains
À mon pays comment écrire accompagnée
Les enterrés se penchent avec boulimie sur mes poèmes
et y aspirent
(Mais le vent du poète est péricardique, 2005)
Αντηχείο
Στο κοιμητήρι της Μονεμβασιάς
αδυνατούν να φτάσουνε στη γεροσύνη οι νεκροί.
Ο μαχαλάς τους πανηγύρι ημιχόριο
ο κόσμος τους γυναικωτός και περιστρέφεται
ωδείο καθώς έρπεται στα τρίηχα της μνήμης
ή πάλι διψασμένοι για κυνηγητά
γύρω από πεύκα διακονιάρικα
κι οι ζωντανοί
να σημαδεύουνε το όνειρο με κουκουνάρια·
Σ’ αυτόν τον κόσμο πώς να γράψω accompagnée
Σκύβουν με βουλιμία οι θαμμένοι στη γραφή μου
και εισπνέουν
Traduction Intralinguale
C’est le poète qui a donné le nom Tetrasepala
au bathyscaphe.
Celui-ci quand il revient à la surface
absorbe la lumière d’affilée
là où, selon le bathyscaphe,
la présomption se porte «au profit de l’autrui»
Ενδογλωσσική μετάφραση
Το βαθυσκάφος
-ποιητής το λέει τετρασέπαλο-
αυτό πίνει συνέχεια φως στην επιφάνεια,
που σύμφωνα με το βαθυσκάφος
ταξιδεύει «την υπέρ τρίτων» οίηση
L’avènement de la belle-mère
(sonnet satirique écrit à l’entresol)
Elle vient de Florina comme un saule pleureur
obèse, pour ércraser tes os, elle fonce sur toi;
tu es gentille: voilà ton désarroi
ses yeux reflètent la mère de Penthée (et leur Malheur)
Durant sa nomination à Vitsi, hivers et fraises –quel paradis!–
elle entraîna des démons, des oeufs de serpents et d’ogres par milliers
crache sur la Méduse, nourrit les oliviers
au petit matin, ton champ se navre de ces images-ci
À l’époque les critiques l’avaient déjà mentionnée
ces vrais chasseurs de l’injustice, ces condamnés à vie voués
mais prit l’icône du saint et la décrocha
et pendant qu’elle tuait la fiancée de son fils chéri
et les écrits de Christos Campanelas sont restés inédits,
j’appelai le poète Lagios et la lui livrai
(Byblos, 2012)
Πενθεράς κατάβασις Ι
(σονέτο σκωπτικό στον ημιόροφο)
‘Ερχεται απ’ τη Φλώρινα σαν κλαίουσα ιτέα
μ’ όλο το λίπος της να κατασπάσει τα οστά σου
είσαι ευγενική· ιδού η συμφορά σου
-φέγγει στα μάτια της η μάνα του Πενθέα-
διορισμένη μες στις φράουλες, το Βίτσι, τους χειμώνες
έχει εκπαιδεύσει δαίμονες αυγά φιδιού και δράκους,
φτύνει τη Μέδουσα στο πρόσωπο, ταΐζει όλους τους δάκους
το πρωινό χωράφι σου σπαράζει από εικόνες
Κάποτε έγραψαν γι’ αυτήν ασίγαστοι τεχνίτες
του άδικου κυνηγητές, ταγμένοι ισοβίτες
αυτή όμως ανέλπιστα ξεκρέμασε τον άγιο
κι όπως αποτελείωσε τη φετινή κοπέλα
κι άγνωστα μείναν τα γραπτά του Χρίστου Καμπανέλα
χάνοντας την υπομονή, την έδωσα στον Λάγιο
tr. Chryssoula Aguyranopoulou